woensdag 27 mei 2015

Investeren;gecombineerde verslagen.



Investeren; gecombineerde verslagen.




Een van de moeilijkste zaken in de visserij, is investeren in nieuwe stekken. Zeker als je, zoals ik, bijzonder weinig tijd hebt om te vissen. Je krijgt dan meteen te maken met dillema’s. Als je in de spaarzame tijd die ik bezit  ook nog eens wilt vangen, kan er een probleem ontstaan.

Ja! Ik kan vissen. Mmmmmm… welke stek zal ik eens een bezoekje wagen? Zullen ze bij die ene poldersloot al actief zijn? Of zal ik toch maar weer eens in het kanaal proberen? Dat is immers ook al een tijdje geleden.. Oh! Wacht! Vorig jaar een nieuwe stek gevonden, waar bijzonder grote vissen rondzwemmen. Ik had ze toch zelf gezien? Of zal ik toch eerst maar eens die andere, nieuwe stek eens gaan bekijken. Tja, kost je wel vistijd, maar je investeert ook…’


 Het is lastig voor mij om te investeren in nieuwe stekken. Als ik aan de waterkant sta dan wil ik vissen, niet alleen maar kijken…. Ik krijg dat maar moeilijk uit mijn hoofd. Vaak denk ik eraan om stekken te bezoeken als mijn seizoen voorbij is. Maar dan heb ik geen zin meer om te vissen, dus ook geen zin om stekken te bezoeken. En als dan het voorjaar weer begint, dan krijg ik een onhoudbare drang om te gaan vissen en ben ik dus feitelijk te laat om stekken te bezoeken. En zo is het cirkeltje weer rond. Overigens een bijzonder vervelende cirkel.
Ik ben evenwel van mening dat je JUIST in stekken moet investeren VOORAL als je weinig tijd hebt om te vissen. Effectief vissen heet dat dan. Tja…. Ik weet het. Ik weet dat een heleboel mensen nu zeggen: ‘Dale toch! Dat stekken bezoeken doe je toch gewoon eventjes? Zoveel  moeite is dat toch niet? En je steekt er ook nog wat van op! Iedere visser weet toch dat investeren in stekken nagenoeg het belangrijkst is?’
Nee, bij  mij werkt dat dus niet zo. Helaas…
Toch lukt het me.
Het lukt me om mijzelf los te rukken van dat stramien. Uiteindelijk is er een dag dat ik niet kan vissen, maar wel een stek kan bezoeken. Ik scheur er met mijn autootje heen, maar er is een  wegafzetting. Ik moet zo’n 5 km. omrijden. Uiteindelijk sla ik een zijweggetje in en zie ik de stek die ik op Google Earth redelijk heb uitgeplozen; een prachtig, brede vaart. Een duiker zorgt ervoor dat deze brede vaart enkele meters versmalt. De wind heeft hier vrij spel door het open landschap karakter. Een stek die een onweerstaanbare kracht op mij uitoefent. Hier moet gewoon karper zitten.
Twee dagen later sta ik aan de waterkant…..met mijn hengels.
Stek met enorme onderstroming, de duiker in...

Ik begin met maken van de gebruikelijke voerplekjes. Zeven in totaal. Rondom de duiker maak ik er vier en verderop, in het versmalde gedeelte, maak ik er nog drie bij. De wind raast over het water, zorgend voor zware golven. Maar, er wacht nog een andere verassing; onderstroming. En niet zo’n beetje ook. Aan de ene kant van de duiker heb ik hier geen last van, maar de andere kant is nagenoeg onvisbaar met een pennetje. De rest van de versmalde vaart kan redelijk bevist worden, maar vergt toch nog enige aanpassing aan het systeem. In het verleden heb ik in dit soort situaties weleens  een 20 grams schuiflood en onderlijn gebruikt, zonder pen. Het werkt, zonder twijfel, maar dat pennetje he…. Ik moet gewoon ‘iets’ zien. Ik blijf dus net zolang pielen tot de pen zichtbaar blijft. Het risico is dan wel dat ik, waarschijnlijk, met flinke overdiepte vis. Het systeem staat snaarstrak.
De voerstekken rondom de duiker leveren niets op, hoewel ik denk dat daar zeker karper komt om te wroeten. Ik sjok door naar de eerste van de drie voerstekken in het rechte gedeelte van het water. Deze voerplekjes heb ik gemaakt bij wat in het water staande, jonge rietstengels. Ik moet nog drie keer de pen bijstellen vanwege de diepte, want de pen trekt wel heel snel weg door de onderstroming. Bij de derde keer lijkt de pen te blijven staan maar hij schiet weg, gevolgd door de 4 volgwakertjes. Ik geef een onzekere ‘tik’ met de hengel(je weet maar nooit…)en ik voel iets zwaars aan de andere kant van de lijn, maar dit laat al snel los… Uhm…ok…. Ik besef dat ik er gewoon een vis op had. Ik ben boos op mezelf, want hoe vaak is het de laatste tijd niet gebeurd dat ik tijdens het peilen een aanbeet kreeg? Het lijkt steeds vaker te gebeuren de laatste tijd.
Ik voer wat bij en vervolg mijn pad naar het volgende voerstekje. Identieke situatie aan wat ik net heb beschreven; ik peil 3x en bij de derde keer schiet de boel weg. Nu ram ik de hengel de lucht in, ik haak een vis en…..los…. G#$^$@#$#W#%&!!!!!!!!!!!  Ik kan wel janken. Ik blijf nog een paar uur vissen, maar het blijft bij deze twee ‘aanbeten’. Het vertrouwen is inmiddels gezakt tot het vriespunt en ik ga naar huis. Ik blijf nog lang onrustig heen en weer lopen thuis, denkend aan de missers/lossers, maar projecten van school laten mij weer terugkeren naar de realiteit….
Ze zitten er dus wel.





Een dag ellende, twee dagen vol schoonheid.

Een dag ellende.

Daar bij dat duikertje...


We zijn inmiddels een paar dagen verder. Mijn hoofd bonkt door al die stapels schoolwerk. Het lukt mij allemaal maar net om alles met elkaar te combineren; schoolwerk, gezin, vissen. Precies in die volgorde. Het moet allemaal in elkaar passen. De dagen zijn volledig volgepland. Het verbaast me dat ik dit zo trek….
Ik herinner mij nog een ‘nieuwe’ stek. Een stek waar ik vorig jaar begon te vissen. Ik zag daar toen twee 20 ponders vlak voor mijn neus in de wallekant grazen. Toen had ik geen drijvend aas bij me… Ook zag ik een 30 ponder(misschien wel forser). Ik stond toen te trillen op mijn benen. Wat een vis was dat…
Ook hier maak ik een paar voerplekken; onder een boom, geflankeerd door leliebladeren en op wat andere plekken. Al snel zit er vis op de voerstekken. De leliebladeren schudden en draaien alle kanten op! Wat ik ook probeer, ik krijg geen vis op het haakaas. Ik kan ook telkens net niet zien wat voor vis het is. Uiteindelijk, door de bepaalde zonlicht, zie ik een groep megabrasem op mijn stek. Wat een joekels! Maar daar kom ik niet voor. Ik besluit een stekje verderop te zoeken. Vorig jaar probeerde ik het ook op dat andere stekje. Tijdens het peilen(!!) vloog de pen weg. Ook toen een twijfelachtige aanslag, wat resulteerde in het lossen van een karper. Helaas zou het nu alleen maar erger worden……

Abu heeft z'n best gedaan, maar nu tijd voor onderhoud!

Ik strooi wat voer aan beide kanten van de duiker, direct voor de ingangen. Ook hier weer een stevige onderstroming, maar ik krijg de boel vlot op z’n plek. En stabiel. Wel moet ik heel strak vissen, anders wordt de pen door de duiker geduwd. Binnen een minuut schiet de pen al weg. Ik sla aan en haak een karper…voor een seconde of twee; los… Ik ga naar de andere kant van de duiker…aanbeet…los. En weer terug…aanbeet…los. In totaal gebeurt dit vijf keer! Binnen een uur. Een keer kan ik de karper zelfs bijna scheppen….los. Wel zag ik dat de karper vals gehaakt was. Dit zet mij aan het denken. Na de laatste, geloste vis besluit ik naar huis te gaan. Volledig van de kaart en ook nu weer ijsberend thuis. Hoe is het mogelijk. Ik besluit de volgende ochtend terug te keren, maar eerst ververs ik ‘s avonds al mijn materiaal; nieuwe haak, verse onderlijn enzovoort. Ik heb het vermoeden dat er best veel karper onder die duiker ligt, dit in combinatie met wind, stroming en misschien wel dwarrelend aas kan resulteren in valse aanbeten. Ik besluit een volgende aanbeet iets langer af te wachten alvorens aan te slaan.


Eerste dag vol schoonheid.

De volgende ochtend sta ik om 5:15 aan de waterkant. Achterlijk vroeg, maar ik heb zo mijn redenen.
Bij aankomst zie ik al twee ‘happende ‘ karpers in een vuilhoek. Voorzichtig strooi ik wat hondenbrokken rond, maar ook gooi ik mijn grondvoer erbij. Je weet maar nooit. Daarna stoom ik door naar de duiker. Aan beide kanten twee handen voer en ik zit. Direct krijgt de pen al tikken te verduren; zakkers, opstekers, wegtrekkers, noem maar op. Het is bizar. Om 5:45 (na een valse aanbeet) krijg ik een echte aanbeet! Ik haak een sterke vis. De vis rost door de waterplanten, maar vermoeit zichzelf wel op die manier. Er kan weinig gebeuren met mijn 30/100e nylon en CJW met een arbeidsvermogen van 2 lbs. Machtig, de hengel gaat goed krom en de slip giert het uit. Met vijf minuten ligt er een vis van rond de 70 cm. in het net. Kerngezond en lekker stevig.

Staart niet helemaal te zien door de wind...

Na deze vangst ga ik naar de andere kant van de duiker. Tijd om te zitten heb ik niet, want de pen vliegt direct weg. Helaas een valse aanbeet, getuige de haak met schub die ik ontvang. Ik gooi er weer een handje voer bij en ga door naar de vuilhoek. Ik zie bellen. Ik maak een foute beslissing; eerst leg ik de pen in het water en dan besluit ik een foto te maken van de omgeving. Tijdens het maken van de foto zie ik toch nog mijn draad strak lopen. Maar ik ben te laat. Ik haak de vis wel, maar deze lost eventjes later na een spurt de lelies in….
Ik ga weer naar de duiker. Amper ligt de pen in het water of deze registreert 2 felle tikken en besluit dan de diepte in te duiken. Een prachtige vis rost ook nu weer door de lelies. Het is een flinke! Eindelijk! Het lijkt allemaal wat beter te lukken nu. Een prachtige vis van 72 cm, bijzonder mooi gekleurd, is heel eventjes voor mij. 



Prachtige polderbeul. 72 cm.... Let op de staart!!



Een tevreden gevoel begint zich meester te maken van mij. Ik ga weer terug naar de vuilhoek. Het duurt zeker (;-)) een kwartier, maar dan verdwijnt de pen hortend en stotend onder het vuil. De volgwakers volgen protesterend. Tijd om de haak te zetten! Yes!! Nummertje drie en deze maakt er een potje van. De vis vliegt onder een houten balk door, maar door mijn top onder water te duwen heeft mijn nylon hier geen last van. Ik kan de vis weer onder de balk door dirigeren, mijn kant op. Daarna nog een spurt door de lelies, maar dan is het voorbij. Ik begin dat obstakel vissen wel te waarderen. De vis is rond de 68 cm. Inmiddels is het 12:30. Ik besluit er nog een halfuurtje aan vast te plakken. 

Weer een ander model...




Niet snel na dit besluit haak ik weer een prachtige vis.
Tevreden ga ik naar huis. Ik heb er vier gevangen, maar toch nog twee gelost. Het gaat al beter, maar kan nog beter…

Nog een torpedo...



Tweede dag vol schoonheid.

Het is woensdag. Ik zie een piepklein gaatje om te vissen. Dat wordt dan wel van 9:00 tot 11:30. Langer heb ik niet. Ik leef wel in de wetenschap met waar ik ga vissen. Ik moet profiteren zolang dat kan!
8:45 sta ik langs de waterkant, 8:50 ligt het pennetje alweer voor de duiker, 8:55 eerste aanbeet en vals. Schub aan de haak. Wat een mafketelarij hier…. Ik gooi weer wat voer bij en druip af naar de vuilhoek. Bij aankomst zie ik bellen. En het kolkt ook flink op de voerstek! Ik deponeer mijn pennetje er vlakbij. De pen schiet al vlot de diepte in, maar ik sla mis. Boeggolf verraadt wat voor vis het was. Waarom weet ik niet, maar ik blijf hier eventjes zitten. Meteen zie ik weer gekolk op de stek! De pen krijgt een paar felle tikken en schiet dan onder. Ik geef een haal en haak een ontzettend sterke vis. Deze pakt 25 meter lijn, dwars door de lelies heen. Ik zie het verdwijnpunt van mijn nylon, maar 10 meter verder zie ik het gekolk van de vis. Heel eventjes lijkt het erop alsof de vis los is, maar dan schiet in een keer het nylon vanachter de leliestengels los en heb ik weer direct contact met de vis. Gelukkig! Rustig aan pomp ik de vis(voor sommigen ‘een visje) terug, door de leliebladeren heen. Het zijn overigens geen grote leliebladeren, maar er zit nog meer verstopt plantenspul onderwater.
74 cm en vol...

Tijd nu om de vuilhoek nu eventjes met rust te laten. Ik ga weer naar de duiker. Het is nu wat rustiger met de aanbeten. Af en toe een korte, felle tik, zo nu en dan een opstekertje, bij tijd en wijle duikt de pen iets onder, maar geen enkele doorzetter. Ik wacht het allemaal gespannen af. Uiteindelijk worden de aanbeten wat feller. Ik moet hierbij zeggen dat ik mijn aas regelmatig verplaats vanwege de stroming. Hierdoor check ik of er vuil aan de haak zit, maar ik laat de boel ook zo richting de duiker ‘driften’, totdat het verklikkerloodje houvast heeft. Regelmatig een aanbeetje tijdens die ‘drift’.. Nu wordt het serieus; de pen steekt op, zakt iets weg, steekt dan weer op en zwemt daarop langzaam maar zeker weg. Ik haak de mooiste van de dag: 71 cm. Wat een prachtvis…..


Eigenlijk wilde ik stoppen na deze vis, maar ik had nog een halfuurtje. Ach, waarom ook niet? Ik blijf lekker bij de duiker, neem een bak koffie en geniet. Ik heb er al drie. De buit is binnen. Na een kwartier wil ik nogmaals een kop koffie inschenken. Op het moment dat ik dit wil doen zie ik mijn pen wegschieten. Ik sla aan en haak weer een karper! Ongelofelijk… De kleinste van vandaag, maar toch nog topsport.

Dondersteen...

Drie vissen gevangen binnen een tijdsbestek van 2,5 uur. Ik ben blij!




Tot slot.

Het is bijna niet te beschrijven hoeveel dieptepunten ik heb gehad de afgelopen tijd. Het huilen stond mij vaak nader dan het lachen. Zoeken, speuren, lopen, voeren, het haalde niets uit. Losser hier, losser daar, karpers die er de ene dag wel zaten en een dag later verdwenen waren. Spoorloos. Gek werd ik ervan. En moe. Maar vaak, heel vaak komen de resultaten wel weer terug. Geduld en volhouden is vaak het devies. Af en toe je systeem aanpassen aan de omstandigheden en de vissen weer vinden. Zonder vis op de stek blijf je visloos en dus kansloos.
Ik ben gewend aan het maken van (vaak) vele uren om een vis te vangen. Ik heb nu ervaren wat effectief vissen inhoudt. Toch kan ik niet helemaal genieten van dat 'korte' vissen. Het is mij te gehaast, te snel. Het resultaat mag er zijn. Dat wel. En ach, als dit soort resultaten behaald kunnen worden in een kort tijdsbestek, dan hoor je mij eigenlijk ook niet klagen! Integendeel....

Groet,

Dale